Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Κι εδώ θα ήθελα να πω πως μου δόθηκε η χάρη να χρησιμοποιώ την προσφώνηση αυτή από τα 11 μου χρόνια. Τότε, είχε ουσία, συναίσθημα, ηθική δέσμευση. Ύστερα κατάντησε ένα κενό σημαίνον. Και απευθύνομαι στη νεολαία μας: δώστε ξανά στην πολύτιμη αυτή προσφώνηση το χαμένο της περιεχόμενο. Χαιρετίζω την παρουσία του Μ. Γλέζου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Πιστεύω πως η παρουσία του στο Κοινοβούλιο είναι επειγόντως απαραίτητη σήμερα. Για τους παρακάτω λόγους: Ο Μ. Γλέζος, όπως κι εγώ, είμαστε από τους λίγους εν ζωή που έζησαν τα μαρτυρικά χρόνια της ναζιστικής κατοχής. Βιώσαμε τον εφιάλτη που πολλοί συνάνθρωποί μας βιώνουν σήμερα, μέρες της νεοφιλελεύθερης κατοχής της χώρας μας: την πείνα, την εξαθλίωση, την απελπισία του άνεργου, απένταρου πατέρα, την τρελαμένη μάνα που βγάζει από το δάχτυλο τη βέρα και τη δίνει στον ενεχυροδανειστή και που δεν θα την πάρει πίσω ποτέ. Τη βία, που ασκεί καθημερινά η εξουσία πάνω στο σώμα και την ψυχή του λαού μας.

Τίποτα δεν μπορεί να εξαλείψει από την παιδική μου μνήμη τη φωνή του εξαθλιωμένου άνδρα που περνούσε κάτω από τα παράθυρά μας: «Πεινάω, πεινάω, πεινάω, κυρά μου...», τα καρότσα των οικοδόμων γεμάτα πτώματα σκελετωμένων παιδιών. Και σήμερα συνάνθρωποί μας λιμοκτονούν, παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο πεινασμένα και λιποθυμούν. Και η ναρκισσευόμενη γκουβερνάντα κυρία Διαμαντοπούλου, αφού πρώτα το απέδωσε σε «αριστερή» προβοκάτσια, στη συνέχεια έστειλε μια δόση «σνακς» για να κατευνάσουν τα παιδάκια την πείνα τους!

Γι' αυτό η παρουσία του Γλέζου στη Βουλή είναι απαραίτητη. Επειδή μπορεί να ζωντανέψει αυτά τα βιώματα. Κι ίσως να κάνει μερικούς εκεί μέσα τουλάχιστον να ντραπούν.

Γιατί, αναρωτιέμαι σύντροφοι και συντρόφισσες: πόσοι και πόσες από αυτούς, αλλά και από εμάς, συναισθάνονται πραγματικά τον εφιάλτη που ζει η έρημη χώρα μας;

Πόσοι έχουν την ψυχική ικανότητα να ρίξουν τα οχυρά της αυτοπροστασίας και να κοιτάξουν την τρομακτική αυτή πραγματικότητα κατάματα; Ελάχιστοι, θα έλεγα. Κι αυτό, όχι γιατί είναι φύσει «αναίσθητοι». Αλλά γιατί η βαρβαρότερη απΆ όλες τις μηχανές που επινόησε ο καπιταλισμός είναι αυτή που αλέθει και εξουδετερώνει τα ανθρώπινα συναισθήματα. Εκατομμύρια μάτια ατενίζουν στις τηλεοράσεις καθημερινά μακελεμένα κορμιά αθώων στη Συρία, στην Παλαιστίνη, ουρές ανέργων στην Αμερική και την Ελλάδα για ένα πιάτο φαΐ, απελπισμένους συνανθρώπους μας που αυτοκτονούν. Τι αισθανόμαστε; Τι νοιώθουμε ως θεατές του πόνου και της αδικίας; Τίποτα! Γιατί, όταν το Κακό μεταμορφώνεται σε είδηση, το συναίσθημα νεκρώνει.

Κι εδώ βρίσκεται η αναντικατάστατη αξία της τέχνης. Γιατί, μόνο εκεί είναι κατατεθειμένα τα ανεξάντλητα, συμβολικά κεφάλαια του ανθρώπινου πάθους, του συναισθήματος και της συναισθαντικής μνήμης: Ποια ψυχή μπορεί να ξεχάσει την Γκουέρνικα του Πικάσσο, τα χαρακτικά της Κατράκη; Ποια, τη Νοσταλγία του Ταρκόφσκι, τον Θίασο του Αγγελόπουλου; Τις φυλακές και τα φτωχοκομεία του Ντίκενς, το Μαουτχάουζεν του Καμπανέλλη; Καμιά ψυχή δεν τα ξεχνά. Εκεί το δάκρυ, εκεί η συγκίνηση, εκεί η ανθρωπιά, εκεί η ηθική ευθύνη.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, υπερασπίστε τη λογοτεχνία και την τέχνη. Υπερασπιστείτε την πανεπιστημιακή εκείνη παιδεία που κρατάει την ιστορία τους ζωντανή και που σήμερα η αγορά καταργεί σε όλα τα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης. Αντισταθείτε, παλέψτε το μηχανικό τέρας που αλέθει και κατατρώει τα πάθη και τα συναισθήματά μας. Δεν αρκεί μόνο το «ποιείν». Πρέπει να ξαναδώσουμε ύλη και φωνή στο «πάσχειν». Γιατί,

 

 

Ήρθαν

Με τα χρυσά σιρίτια

Τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία!

Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας

Και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας

 

Έφυγαν.

 

«ΓιΆ αυτούς», είπαν «ο καπνός της θυσίας

Και για μας της φήμης ο καπνός.

Αμήν».

 

Όμως, το βέλος της Ιστορίας δείχνει στους λαούς προς τα εκεί όπου,

 

Την ισχύ του καπνού στο μέλλον βλέπουμε

Της πνοής σου παίγνιο

Και το κράτος και τη βασιλεία του!

 

Αυτά, από το Αξιον Εστί, του σύγχρονου Προμηθέα Δεσμώτη, του ποιητή Ελύτη. Ας γίνει η προφητεία του πράξη!

 

 

 

(Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα "ΑΥΓΗ")